Sözün bittiği yerdeyiz. Ankara'da barış mitinginde bombalar patladı. O günden beri boğazım düğüm düğüm. Bir şey yazmaya elim varmadı. Ankara'da barışı bombalayanlar hepimizi toptan öldürseler rahatlayacaklar ama öldürmekle tükenmeyecek kadar çok olursak kimse bizi öldüremez.
Ankara'da ölenlerin en küçüğü Deniz benim oğlumla aynı ismi taşıyor. Deniz ile babasının yerinde Deniz ile bende olabilirdik. Barış onlar kadar bizim de düşümüz. Ülkenin dört bir yanından gelmiş barış özlemiyle yanan insanlar ölümle karşılanıyor. Geride kalanlar barış istemesin, herkes susup içine kapansın, korku imparatorluğu büyüsün isteniyor.
Ölmek dediğin nedir insanca yaşamak olmadıktan sonra. Ölümleri kutsamak, acı çekerek özgürleşelim demek değil amacım. Şiddet şiddeti doğruyor. Bu sarmalın içine çekilmeyelim. Ölmemek ve inadına yaşamak bizim boynumuzun borcu. Kendimizi boyun eğmeden de koruyabiliriz. Hepimiz için cesur olma vakti!
Tepkilerimizi dile getirirken kendimizi kaybetmeyelim, ölerek değil yaşayarak ve yaşamı güzelleştirerek çoğalalım. Korkma Türkiye, Susma Türkiye...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder